Ale gdy dochodziło do redakcyjnego, programowego określania się, nagle to on był najbardziej rzeczywisty, dookreślony, samoświadomy tego, co i dlaczego chce robić. Był konsekwentny, nieustępliwy, bezkompromisowy. Zaistniał wyraźnie, do nikogo się nie upodabniając, kreując z wybraną grupą dzieciaków nowy, szalony, realistyczno-surrealistyczny nurt teatralno-filmowych opowieści o świecie małolatów. Bystrych, piekielnych, jako że nieprzeciętnie inteligentnych. W żadnej z realizacji Andrzej Maleszka, a lista ich od 1981 roku, od spektaklu teatru telewizji „Ballada o Kasi i drzewie” jest obszerna, nie mizdrzył się, nie puszczał znacząco oka, i nie mówił do dzieci „jak do dzieci”. One były i sądzę dalej są jego partnerami.

Legendy krążyły o pracy na planie, o tym, jak swoich aktorów animuje, otwiera. Niektórzy nie kryli oburzenia. Jednak dzieciaki oraz aktorzy profesjonalni przepadali za nim. Potrafił zarażać swoją wizją, popychać ku niej. No i szybko oderwał się od różnych tu już wtedy niemożności. Poszedł w świat. Dosłownie. Jeżeli wglądać teraz w bogatą Andrzeja Maleszki filmografię i zdobywane nagrody to:

Mechaniczna Magdalena (teatr tv, 1988) – scenariusz i reżyseria,

Strachy (teatr tv, 1989) – scenariusz i reżyseria,

Ofelia (teatr tv,1990) – scenariusz i reżyseria,

Ofelia na wakacjach (teatr tv, 1991) – scenariusz i reżyseria,

Wieża Babel (teatr tv, 1991) – scenariusz i reżyseria,

Mama Nic (1992) – scenariusz i reżyseria,

Jacek (1993) – scenariusz i reżyseria,

Jakub (1993)– scenariusz i reżyseria,

Tośka (teatr tv, 1994)) – scenariusz i reżyseria,

Maszyna zmian (1995)– scenariusz i reżyseria,

Maszyna zmian. Nowe przygody (1996) – scenariusz i reżyseria,

Polowanie (1997 )- scenariusz i reżyseria,

Sto minut wakacji (1998)– scenariusz i reżyseria,

Sto minut wakacji (serial, 1999) – scenariusz i reżyseria,

Koniec świata u Nowaków (2000) – scenariusz i reżyseria,

(tu wtrącę swoją uwagę – n i e b y w a ł a d y n a m i k a p r a c y !)

a dalej:

Magiczne drzewo (serial, 2003-2006) – scenariusz i reżyseria. 19 listopada 2007 w Nowym Jorku zdobył on międzynarodową Nagrodę Emmy – nazywaną telewizyjnym Oscarem – w kategorii produkcji telewizyjnych dla dzieci i młodzieży. Serial pokazywany z powodzeniem na festiwalach w Nowym Jorku, Chicago, Monachium, Kairze i innych.

Oraz

Magiczne drzewo (film, 2009) – scenariusz i reżyseria, .

i

Magiczne drzewo – książka. Osnuta na podstawie filmowego scenariusza z podtytułem: „Czerwone krzesło”.

Andrzej Maleszka i w tej książce jest niezmiernie ekspansywny. Opracował okładkę na podstawie zdjęcia-fotosu filmowego ze swojego archiwum i część ilustracji, dopuszczając jednakże do udziału ilustratorskiego znakomite prace Igora Morskiego, wybornie obrazującego ów, jak wcześniej pisałam, realistyczno-surrealistyczny świat twórczości Andrzeja Maleszki.

Czego on dotyka? – „Magiczne drzewo” rozpoczyna się następująco: „W dwudziestym roku nad Doliną Warty przeszła straszliwa burza. Trwała bez przerwy przez trzy dni i trzy noce. Przerażone zwierzęta kryły się w najgłębszych norach. Małe dzieci chowały głowy pod poduszki, by nie słyszeć nieustającego huku grzmotów. W wielu domach zgasło światło, a dachy porwała wichura …”

Co ten wstęp przypomina? – Tak, to jest ten sam rytm narracji co znane: „Dawno, dawno temu, za lasami, za górami …” itd., tylko u Andrzeja Maleszki jest to wszystko urealnione. Czas, miejsce, a nawet wirujące dachy i nie tylko dachy. Wśród wirujących przedmiotów jest czerwone krzesło. No i rozpętuje się: siła niebezpieczeństwa, strach, ale przepleciony z humorem, z magią. Trójce dzieci, które znajdują czerwone krzesło spełniają się życzenia.

Dobre i złe. Wyobraźnia ostro pracuje.

Kiedy przyniosłam do domu książkę, nieco już wyrosłe dziecko znające film „Magiczne drzewo” od razu ją przejęło. Poczekałam, pomyślałam – będę miała gotową recenzję.

Rano usłyszałam. Świetne, ale ktoś kto nie umie rozmawiać z dziećmi, nie zrozumie tego … Ba.

Grażyna Banaszkiewicz

Andrzej Maleszka

MAGICZNE DRZEWO

Czerwone Krzesło

Wydawnictwo ZNAK

Kraków 2009