X X X
Dorastałam
Z rzeczy wyrastałam
Z mieszkań z domów wyrastałam
Z książek z wierszy z piosenek
Kurczę się rosnę
Rosnę maleję
Z ziemi z nieba
Jako na górze tak i na dole
Korzenie
Z uśmiechu oczu kącików ust
Z Etrurii
Rosnę maleję maleję rosnę
Nabieram ciała liściem opadam
Z Bogorii
Z niezależnej ścieżki
Z lasu w połowie drogi
Z Arkadii
Ze snu
Obudź mnie wreszcie
Spojrzeniem zasłoń mi oczy
Dnia
Nocy
Kraków, 5/VIII,2017
===
Wiersz – że po definicję tej formy literackiej sięgnę – (także: mowa wiązana, oratio vincta), czyli sposób organizacji tekstu polegający na powtarzaniu się w nim odcinków o takich samych właściwościach strukturalnych; przeciwieństwo prozy; utwór o swoistej kompozycji językowej, w której wers (linijka wiersza wyodrębniona zostaje intencjonalnie i graficznie), pełni funkcję wierszo-twórczą, wykorzystuje środki stylistyczne funkcji poetyckiej, impresywnej lub ekspresywnej.
W wierszu mówi się często mocniej, dotkliwiej i prawdziwiej… Bo wiersz ugniata zwykle autora, sieje najróżniejsze niepewności. Może dlatego, że jednak nie jest tak powszechny, że po obu jego stronach (piszący i czytający) stają osoby o nakładającej się wrażliwości, albo i zaskakująco różnych, a tu dopełniających się strukturach.
Wiersza, gdy poruszy, nie można odłożyć na półkę, choć odłoży się tomik, czy dany periodyk.
Jest on kodem osobowościowym.
Co i jak przeżyliśmy, jaką zbudowaliśmy w sobie gradację spraw, uczuć, obrazów, powinności odbija się w wyborze i odbiorze sztuki, literatury, filmu, przyjaciół …
Arystoteles zauważył, że spośród wszelkiego rodzaju autorów najbardziej swe dzieła lubią poeci.
Być poetą, znaczy być swoim własnym sędzią. – To z kolei słowa Henryka Ibsena.
Zaś Cyprian Kamil Norwid dociekał – Nie jest że się poetą, czyli raczej tylko bywa się?
„Bransoletka”, II, wyd. 1862
Jak więc widać, nie jest prostym zdefiniować poezje (choć różne ,vide powyżej i inne pojęcia nie tylko stricte literackie w pojmowaniu i definiowaniu tego gatunku funkcjonują …
Ale wracając do omawianego tomiku:
Jadwiga Nowak urodziła się w 1964 roku w Staszowie. Jest absolwentką filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Swoimi wierszami debiutowała w poczytnym bardzo i znaczącym swego czasu tygodniku „Radar”. Jakkolwiek w przestrzeni literackiej znacząco porusza się i w prozie. W 1993 roku jej powieść „Ciężka skóra” otrzymała nagrodę w konkursie na debiut powieściowy ogłoszony przez Spółdzielnię Wydawniczą „Czytelnik”. – Fragment tejże powieści publikował również wysoko ceniony w środowisku literackim dwutygodnik „Sycyna”.
Natomiast jako autorka scenariuszy Jadwiga Nowak współpracowała z Instytucją Państwową – „Agencja Scenariuszowa” w Warszawie.
=
Pod pseudonimem Jonasz Nowak publikowała w dodatku „Plus-Minus” dziennika „Rzeczypospolita”.
Jest też ona autorką powieści: „Posłuchaj swoich myśli” (wyd. 2009 rok) oraz zbioru opowiadań „Duchowa rzeczywistość świata” (2013).
Wiersze i opowiadania drukuje w „Toposie”, „Twórczości” i „Akcencie”.
Jako recenzentka literatury współpracowała z nowojorskim „Nowym Dziennikiem”, a nadal pisze, recenzuje książki” w takich, cenionych przez literatów periodykach jak
„Topos”, „Nowe Książki”, „Twórczość”.
Jest wrażliwą , uważną czytelniczką i – jak wyżej wspominałam – dużą uwagę przywiązującą do każdego zapisanego słowa. – Jak i w tym, bez tytułu zapisie:
***
Ta podróż cię uzdrowi
Zobaczysz
Wszystko będzie dobrze
Cień Ziemi kładzie się na Księżyc w pełni
Nadciąga burza i przechodzi bokiem
Koniec świata i tym razem kończy się bez końca
Tę noc gorącą spędzimy pod osłoną nieba
Nic się nie stanie wstanie dzień rozwinie się w południe pąk
czerwonej róży
Wąż ogrodowy posłuży i zrosi znużone słońcem głowy
słoneczników
Nawet nie będziesz wiedzieć
Kiedy
To
Nastąpi
Razem zrobimy pierwszy krok
Potem już sama pójdziesz swoją drogą
Bogoria, sierpień 2017
=
Tak, mnie wiersze Jadwigi Nowak naprawdę poruszają i wzruszają.
Grażyna Banaszkiewicz
– dziennikarz, reżyser –
*Etruria – (gr. Τυρρηνία Tyrrhenia, łac. Etruria lub Tuscia, od czego pochodzi wł. Toscana) to kraina historyczna w starożytnej Italii znajdująca się w środkowej części Półwyspu Apenińskiego nad Morzem Tyreńskim, pokrywająca się ze współczesną Toskanią i północnym Lacjum.
Kraina ta otoczona jest na północy i północnym wschodzie łańcuchem Apeninów, na południu i wschodzie Tybrem.
Główna rzeka Arnus (Arno). Kraj na ogół górzysty, na południu zaś ślady pochodzenia wulkanicznego. Liczne jeziora: Trazymeńskie, Sabatyjskie i inne wypełniają wygasłe i zapadłe kratery. Wybrzeże morskie posiadało w starożytności gęste zaludnienie i uprawne grunta. Apeniny zapewniały budulec na mieszkania i okręty. Wyspa Ilva, dzisiejsza Elba, dostarcza żelaza. – W Etrurii znajdowano także miedź i ołów.
W wielu miejscach pozostały potężne ruiny murów, świadczące o rozległości ówczesnych miast. Od około 1000 lat p.n.e. Etruria była zamieszkana przez Etrusków.
Od III wieku p.n.e. pod panowaniem Rzymian.
Autor: naturalnie
