Wykonywany ze świerku srebrzystego, jodły pospolitej czy daglezji zielonej. Kolor ten słusznie kojarzony jest z nadzieją, a tę symbolikę podkreśla fakt, że rośliny te są wiecznie zielone. Kształt to oczywiście koło, bo w świecie geometrii to właśnie kula jest figurą doskonałą. Symbolizuje doskonałość. I obowiązkowo cztery świece, symbolizujące wartości religijne: przebaczenie, wiarę, radość, zapowiedź zbawienia.

Pomysł wieńca przyszedł do nas z Niemiec. Johann Hinrich Wichern – ewangelicki pastor i działacz społeczny zapewne nie zdawał sobie sprawy, że jego pomysł okaże się tak popularny. We wrześniu 1833 roku otworzył on w swoim rodzinnym mieście przytułek i szkołę dla sierot. Budynek ten stoi do dziś w dzielnicy Hamburg – Mitte. Bardzo zależało mu na tym, aby dzieci czuły w przylegającym do szkoły przytułku o nazwie das Rauhe Haus rodzinną atmosferę. Krótko przed I niedzielą adwentu roku W świetlicy umieścił 2-metrowy wieniec, a na nim dwadzieścia cztery świece – odmierzały one czas do Świąt. Po jakimś czasie zmodernizował on swój zwyczaj, umieszczając na wieńcu jedynie cztery świece.

Nie wiemy co zainspirowało pastora Wicherna do stworzenia Adventkranz. Mógłby być to starogermański zwyczaj, który kazał, aby w środku zimy na okręgu z zielonych gałęzi rozpalać ogień na znak nadziei, że przyjdzie wiosna, a słońce znów zaświeci mocniej. Inspiracją mogło być również żydowskie święto Chanuka. Podczas trwającego osiem dni święta, zapala się – podobnie jak w wieńcu – osiem świec.

Bez względu na inspirację, zwyczaj sporządzania wieńca szybko rozprzestrzeniał się w Niemczech. W Polsce pojawił się po raz pierwszy w 1925 roku we Wrocławiu. I mimo, że jego pomysłodawca nie żyje już 148 lat, to zwyczaj zapalania świec na wieńcu przyjął się nie tylko w świątyniach. Coraz częściej stawiamy go na domowym stole. Dla jednych jest przypomnieniem religijnych wartości, dla innych praktyczną ozdobą, przypominającą, że już za cztery tygodnie Święta.

Artur Artmann

02.12.2007.