Żyjemy w rytmie przemijających pór roku. W naturalny sposób zmienia się nasza aktywność, przede wszystkim fizyczna. Nie wyjeżdżamy za miasto lub na wycieczkę. Spacery już nie są tak długie, odstawiamy rower, rezygnujemy z kąpieli w jeziorze, morzu czy odkrytym basenie. Wiem, że wiele z tych aktywności nie dotyczy aktywnych, ale chcę skupić się na pewnej kolei życia przemijalnej średniej z populacji.
Nigdy w dziejach ludzkości nie było tak szybkiego postępu. Jesteśmy nagle otoczeni dość wygodnym i nie wymagającym wielkiego wysiłku światem, np. przy zdobywaniu żywności zamiast iść kopać ziemniaki, zbierać kapustę i szatkować na kiszonkę idziemy na siłownię, całkowicie sztuczny twór, który zapewnia nam rozruszanie i wzmocnienie mięśni zamiast czynności, które kiedyś gwarantowały nam przeżycie zimy i przeczekania do wiosny. Jesień była chyba najlepszą i najweselszą porą roku. Z pól zostało wszystko zebrane, gałęzie w sadach uginały się pod ciężarem jabłek, gruszek, śliwek. W ogrodach rośnie wszystko, co jest potrzebne do jedzenia, życia i można zrobić z tego przepyszne przetwory (na tym schodzi radosny czas), lasy pełne grzybów, borówek, jagód, dziczyzny. Wszyscy jedzą do syta, nawet biedacy. Cywilizacja tzw. kultura, dobra materialne nie zapełniły tej dziury po radości jesieni. Nie zapełnią tego zajęcia z robienia kasztanowych ludzików, czy nowa ramówka w telewizji. Wszystko, co kiedyś działo się w przygotowaniach do zimy angażowało wszystkich ludzi pospołu. Zaczynały się święta piwa, wina, jabłek….
W naturalny sposób przygotowujemy się do przetrwania zimy. Zapominamy, że od niedawna – patrząc na dzieje ludzkości – mamy sztuczne oświetlenie, rozrywkę na ekranie. Nawet spotkania rodzinne i towarzyskie przenoszą się na ekran. Żyjąc w dobowym rytmie zmieniamy rozkład dnia, szybciej chodzimy spać. Wieczory ciche i spokojne przeznaczamy na ulubione zajęcia nie wymagające takiego wysiłku fizycznego. Czytamy, podjadamy swoje ulubione przekąski. Tym samym tyjemy, co tez jest naturalnym przygotowaniem się organizmu do przetrwania zimy. Organizm zbiera tkankę tłuszczową, aby było nam cieplej ! Również od niedawna ludzie mają także możliwości pozyskania ciepłych, niedrogich ubrań, że to, co kiedyś było niezbędne (tycie) teraz wywołuje u nas frustrację. Bo wystarczy pójść do sklepu i już mamy wszystko, co nam potrzeba. Nie magazynujemy jedzenia na całą zimę. Nasza aktywność również z tym związana jest już niewielka. Jest to dobrobyt. Organizm nasz przez tysiące, setki lat powtarzał te same czynności, zapobiegliwości, które raptem od kilkudziesięciu lat stały się zbędne. Zyskaliśmy więcej czasu dla siebie. Niestety nagłe spowolnienie życia, bez radości przygotowań na zimę, święta, powoduje, że mamy też czas na refleksje. Więcej czasu na przemyślenia dotyczące życia własnego, ale również życia w społeczeństwie. Zaczynamy wspominać bliskich, którzy albo odeszli, albo są daleko. Czasem nie tylko miarą kilometrów, ale mentalne. Czas pandemii i wymuszone osamotnienie zaczyna przynosić nam gorycz. Czasem w postaci smutku, smutnej refleksji, poczucia osamotnienia czy odrzucenia. Przychodzą męczące, złe myśli. Refleksyjne i przywołujące żal, smutek. Wyrwani z prac rytmu rocznego, prac, które zajmowały kiedyś ludzi na jesień – podchodzą do nas smuteczki. 
Tymczasem – oczywiście – depresja zawsze dotykała ludzi. Teraz mówi się, że 1/4 społeczeństwa na nią cierpi. Kiedyś to po prostu był ból głowy, nie pozwalający spać, usuwanie się z życia codziennego. Ale towarzyszyli nam najbliżsi, martwili się o ten stan, podawano zioła. Stwarzano klimat, aby ten stan nie był dla nas aż tak bolesny. Oczywiście czasem nie przekładało się to na poprawę samopoczucia, ale ludzie czuli się otaczani opieką, nie zostawali sami w domu w łóżku – obok byli ludzie. W dzisiejszych czasach obok człowieka jest niestety tylko…ściana. Niby można już się przyznać, że źle się czuje… Rozpoznaje się depresję u wielu z nas, ale czy to czasem nie jest „tylko” wołanie cierpiącego o mały gest, zainteresowanie, czasem cierpliwość, że ktoś jest…? 
Autor: naturalnie
