Mała wieś w Borach Tucholskich. Uroczy dzień. Letni jeszcze muskający wiatr. Wieś, a raczej kilkanaście rozproszonych domostw wśród lasów, suchych łąk i pól… Wydaje się, że powiewy lata dają poczucie spokoju, przedłużają wakacyjny nastrój… Nagle na horyzoncie pojawia się dym, znaczący znak, że gdzieś w pobliżu pożar. I tu dopiero zaczyna się historia 'bycia człowiekiem’. A zarazem 'nie-bycia’. Jedni sąsiedzi biegną co tchu by gasić, ratować. Drudzy jednak…siedzą spokojnie w oddali, na ławeczce i…patrzą. Nie stać ich nawet na zawiadomienie Straży Pożarnej (a to zdaje się już jest na granicy przekroczenia prawa ). Patrzą i …podziwiają. Na pytanie zadane przez przechodnia mówią: 'No, gdzieś tam się pali…” Ot, taka solidarność na odległość w patrzeniu. Dziwnym trafem okazuje się, że prawdopodobnie to z terenów owych „solidarnych Końskich"  przez ich zaniedbanie ogień sunie dalej w stronę innych domostw! Ktoś z ekipy strażaków zauważa, że za 15-20 minut ogień dosięgnął by i „Końskich”… Ale ich to nie przeraża…. Żadna rozmowa, perswazja nic nie daje. Tylko słodkie uśmiechy i żałoba na kilkoma ściętymi drzewami… I kilka godzin później nagła 'akcja’ zwózki’ ściętych przez odpowiednie Służby drzew…na swe podwórko!

Nic więcej… I gdzie tu wierzyć w ludzkie serce, sumienie… Tu chyba żaden pożar nie rozpali serca, by było nieco wrażliwe… Takie lokalne 'homo sovieticus’, choć jego bardziej stać byłoby na pomoc i reakcję… To raczej już 'homo-bez serca i duszy’, a chciałoby się wierzyć, że natura, jej borowiackie piękno i duszę ludzką mogą uwrażliwić… Jak widać było 1 września Anno Domini 2009 niedaleko Tucholi – nie każdy mieszkaniec ma w sercu tego piękna choćby odrobiny ślad…

Historia 1 września w borowiackiej wsi skończyła się szczęśliwie. I to dzięki kilku dobrym ludziom ze wsi Legbąd i Końskich Błot (nie wspominam bezczynnych, żądnych sensacji gapiów) i jak zawsze dzielnym polskim strażakom. A „Końskim”-obserwatorom, warto życzyć, by nie doznali nigdy ognia, a jeszcze bardziej zwykłej ludzkiej obojętności.. Ktoś mądry powiedział dawno temu…”respice ad finem”. Tłumaczenie tych słów pozostawiam jednak tym, co mają ogień ..ale Miłości w sercu… A „Końscy” niech zatem piastują swą ławeczkę….

Szczególne podziękowania nie tylko dla Straży Pożarnej, ale i dla Rodziny Państwa Meyerów z Końskich Błot i Rodzinie Państwa Krystiana i Anny Lepaków z Legbąda.

Paweł Nowakowski

Redaktor Naczelny

październik 2009

Zdjęcia autora